یادداشت
چرا توسعه طرحواره درمانی در هندوستان و کشورهای آسیایی اهمیت دارد؟
شبه قاره هندوستان (Indian Subcontinent) شامل کشورهایی است که از هیمالیا تا اقیانوس هند واقع شدهاند و هندوستان، سریلانکا، نپال، بوتان، بنگلادش، پاکستان و مالدیو را شامل میشوند.
این کشورها اغلب در سبک زندگی، تاریخ، مذهب و ساختار اجتماعی شباهتهای زیادی با هم دارند. این کشورها از سال ۲۰۱۷ مشغول ساخت و ایجاد اولویتهای سیاست بهداشت روانی با توجه به تمرکز روی الگوهای سلامت اجتماعی هستند. طرحواره درمانی میتواند کمک موثری روی ارتقای بهداشت روانی و افزایش سطح فرهنگ اجتماعی نماید.
این منطقه از آسیا، پتانسیل آن را دارد که فرصتی بینظیر و منحصربهفردی را برای توسعه طرحواره درمانی و مطالعات پیشرفته در این رویکرد فراهم کند.
برای نمونه، کشور هندوستان با ۱۰۷۷ دانشکده روانشناسی در ۲۸ ایالت فرصتی ایدهآل برای توسعه طرحواره درمانی است. از بین این ۱۰۷۷ دانشکده روانشناسی در هندوستان، ۵۰۳ دانشکده روانشناسی در دانشگاههای خصوصی، ۳۴۵ دانشکده در دانشگاههای دولتی، و ۲۲۰ دانشکده در دانشگاههای نیمه دولتی نبمه خصوصی هستند.
همچنین، با توجه به تاریخچه چند هزارساله یوگا و مدیتیشن در هندوستان و پسزمینهای که از مفاهیم مرتبط با روان انسان وجود دارد، طرحواره درمانی مسیری هموار برای گسترش در این کشور پهناور و پرجمعیت دارد. در حال حاضر، رویکرد اغلب درمانگران در هندوستان CBT است. همانطور که در ایران نیز بیش از یک دهه قبل چنین بود. اکنون با معرفی طرحواره درمانی در چند دانشگاه مطرح هندوستان، همراه با حمایت اسپانسرها و افراد صاحب نفوذ، و جابهجایی موفق این رویکرد با سایر رویکردها در دنیا، فرصتی ایدهآل برای گسترش طرحواره درمانی در هندوستان و سایر کشورهای آسیا است.
از آنجاییکه اساتید کشورهای اروپایی از نظر عوامل خاصی چون تفاوتهای فرهنگی، سطح دستمزد، سنتهای دانشگاههای شرقی، سازماندهی موقعیتها و غیره شرایط مناسبی را برای حضور خود در کشورهای آسیایی نمییابند و اساتید آمریکایی نیز به علت مسافت طولانی و مشغولیتهای فراوان امکان تردد آسان را ندارند، لذا انستیتو طرحواره درمانی ایران در قالب پروژه توسعه طرحواره درمانی (DPST) با بیش از یک دهه تجربهی توسعهای در ایران، اکنون میتواند از این فرصت بکر جهت معرفی طرحواره درمانی استفاده نماید.
ایران در خاورمیانه و آسیا، در طرحواره درمانی پیشگام و پیشرفته است، از اینرو میتواند مسیری آکادمیک را برای گسترش این رویکرد در سایر کشورهای آسیایی باز نماید.
دکتر امیر عسکری